Project Filippus in Colombia

Getuigenissen van hoop achter de tralies

Adrianá loopt tussen de dikke muren, tralies en hekken richting de plek waar de Project Filippus leidt. De beveiligers raden aan geen oogcontact te maken met de gevangenen, maar Adrianá begroet en knuffelt de vrouwen die ze kent. Eenmaal aangekomen in de ruimte waar de Bijbelstudie plaatsvindt, zitten 40 vrouwen klaar om te beginnen. Om een impressie te krijgen van de impact geven twee vrouwen hun getuigenis.

Claudia: “Hier leerde ik God kennen”

“Mijn kindertijd zat vol slechte dingen. Ik zag depressies, misbruik en dood om me heen. De pijn die ik toen opliep, heb ik mijn hele leven meegedragen”, vertelt Claudia Gomez. Om aan die pijn te ontsnappen gaat ze drugs gebruiken. “Ik heb nooit mijn lichaam verkocht, maar verzamelde vuilnis om te verkopen. Al het geld dat ik verdiende, ging op aan drugs.”

Claudia heeft twee kinderen, maar ook hier zit veel pijn. “De laatste keer dat ik mijn kinderen zag was toen ze vier en zes waren”, vertelt ze terwijl tranen over haar wangen rollen. “Ze zijn opgegroeid bij mijn moeder en zijn inmiddels volwassen. Ik heb ze nooit meer gezien. Het doet pijn te beseffen dat ik er nooit ben geweest voor mijn kinderen, dat ik ze nooit heb verteld dat ik van ze hou.”

Drugsgebruik vormen een rode draad in het levensverhaal van Claudia. Haar gezicht is er door getekend. Ze ziet er ouder uit dan ze is en mist een aantal tanden, misschien wel symbolisch voor wat ze in haar leven gemist heeft. Drugs zorgden er ook voor dat ze hier belandde.

“Het goede nieuws is dat ik God hier heb leren kennen! En elke dag vraag ik Hem om me kracht en wijsheid te geven om nooit meer aan drugs te beginnen. Ik hoop mijn familie te bezoeken als ik vrij ben, om hen vergeving te vragen voor alles wat ik hen aangedaan heb.”

Nadat ze Project Filippus had afgerond, is Claudia gedoopt in de gevangenis. “Ik was echt een verloren schaap, maar Hij heeft mij gevonden en gered,” vertelt ze vol blijdschap. “Hij is een liefdevolle God en zal me nooit verlaten. Ik herken veel van David in mijn leven, ook hij leed veel en moest vaak de strijd aangaan, maar samen met God won hij.”

Monica: “Ik zie levens veranderen door God”

De 54-jarige Monica Carvajal heeft zich jarenlang bezig gehouden met Santería, een sekte die Rooms Katholicisme vermengt met spirituele rituelen. “Ik ben in die religie gedoopt,” vertelt Monica. “Ik doodde en offerde kippen en aanbad goden en beelden. En de leiders vertelden dat als ik me zou bekeren tot bijvoorbeeld het christendom, dat ik dan in de gevangenis zou komen. Hun goden zouden bepalen wie er in de gevangenis komen.”

“Na mijn trouwen nam mijn man me mee naar de kerk, waar gebeden werd om los te komen van Santería. Dat lukte, maar ik was gewend om veel te drinken en bleef dat ook doen. Ik nam mijn man daarin mee.” Vlak daarna werden ze vals beschuldigd en veroordeeld.

“Maar het heeft een goede uitwerking gehad. Vanaf het moment dat ik hier kwam heb ik me op God gericht. Ik vroeg om een Bijbel en toen ik hoorde dat er samenkomsten waren, ging ik er trouw naartoe. Ik wilde meer en meer weten en kreeg echt een leven geloof.” Monica blijft zich verdiepen in Gods Woord en inmiddels leidt ze zelf ook bijeenkomsten in de gevangenis.

“Ik heb veel verdriet gekend in mijn leven. Mijn vader is overleden, ik heb mijn broer verloren aan drugs en mijn dochter aan MS. Daar bovenop ontdekte ze een tumor in mijn borst. Ik onderging chemotherapie en er is veel voor me gebeden. Uiteindelijk bleek alles weg te zijn!”

“De tijd in de gevangenis is goed voor me geweest. Hier ben ik tot levend geloof gekomen, hier heb ik Gods Woord leren lezen en begrijpen en ben ik gegroeid in bijvoorbeeld leiderschap. Mijn droom is om na mijn vrijlating drugsverslaafden op straat te helpen. Over vier maanden mag ik de gevangenis verlaten. Ik hoop en bid dat ik ook buiten de gevangenis mensen mag helpen en mag bereiken met Gods Woord.” Bid je mee?